Als training met ‘Team Dutch Energy in Balance’ naar het Middelpunt van Nederland…
Wanneer de Volvo koers zet richting Noord, de ov-chipkaart is geactiveerd en de Opel over de A1 zoeft is de eerste gezamenlijke trainingsdag van Team Dutch Energy in Balance al een beetje begonnen. Immers, op tijd melden bij de organisatie van de Midwinterrun is een vereiste om mee te mogen doen aan deze unieke run in de Gelderse Vallei. De Schietbaan van Lunteren geldt deze laatste zaterdag van januari als uitvalsbasis voor de 30 aangemelde teams om de CheckPoints te gaan opsporen die Team ChickenPower heeft verstopt in het Lunterense Buurtbosch en het Wekeromse Zand.
Een hartelijk welkom en diverse bekende gezichten treffen we aan in de knusse kantine, na de welbekende openingstoespraak door Bert met een paar verhelderende en een aantal vraagtekens achterlatende opmerkingen volgt een scheiding van de teams.
In gescheiden groepen (maar vandaag dus niet voor ons) wandelen we naar station van Lunteren, onderweg spotten we een achttal startlocaties van eerdere edities die we zo goed mogelijk proberen te onthouden. Het reisschema van de NS vertelt ons dat we toch niet met de trein gaan, maar dat het station puur als start en finish locatie dient. Middels een paar listige vragen over de zojuist bewandelde route wordt het veld vakkundig in deze proloog uit elkaar getrokken en lopen vele teams de route nogmaals om zeker te zijn van de antwoorden, de uitkomst is een UTM-coördinaat waar de memorisatie van maar liefst 8 punten klaar staat voor de eerste etappe van deze run die voor de 8e keer in deze hoedanigheid wordt georganiseerd. Inmiddels hebben we exclusief toestemming ontvangen van de organisatie om als 4- persoons-team verder te racen. Dit ter voorbereiding op andere buitenlandse avonturen in 2018. Hoe spelen we als teamleden op elkaar in? Waar ligt ieders kracht? Wie heeft de doorslaggevende stem bij discussie punten? Hebben we een zelfde loop-tempo? Vragen die we hopelijk aan het einde van de dag voor een deel kunnen beantwoorden.
Snel tekenen we de landkaart over op wit papier die opgesteld staat in muziektent ’t Aarfhuus in het centrum van het Veluwse dorp en begeven ons via de 8 memorisatie punten naar De Koepel bovenop de Galgenberg. Marijn neemt vakkundig de eerste punten voor zijn rekening maar en even later lopen we bij een aantal parellel lopende bospaden toch met ons vieren te struinen, op zoek naar het begeerde blauwe kaartje. Waar normaal gesproken zaagsel en een lintje het markeringspunt is voor een knijper bij een race is het dus vandaag weer speuren naar de blauwe kaartjes. Om eventuele overige teams niet wijzer te maken dan dat ze al zijn en om ons vieren weer snel te laten verzamelen spreken we een geheim herkenningsteken af dat lijkt op de roep van het slimste dier van het bos.
Na een korte route via o.a. conferentiecentrum de Blije Werelt zien we al snel de De Koepel opdoemen boven op de Galgenberg. ‘CP 15 bevindt zich minimaal 4 meter boven CP 14’… was een hint bij de briefing. De toren zelf is 22 meter hoog en beslaat 5 bouwlagen, dus het is even goed zoeken naar de twee blauwe kaartjes die hier verstopt zijn. Immers: een verkeerd ingevuld CP kost je 60 strafpunten. Diverse teams zijn al druk doende om de nieuwe 7 verschillende kaarten (Topografische met 3 verschillende coördinatenstelsels en Google Earth) aan/over elkaar te leggen, alle kaarten zoals gebruikelijk in deze run met een afwijkende maatverdeling natuurlijk. We bekijken de kaarten aandachtig, berekenen de punten en bepalen onze strategie.
Na 28 minuten verlaten we de 34 meter hoge bult en begeven we ons achter Arjen aan naar CP 16. De CP’s die volgen hebben we na diverse berekeningen ingetekend en exact op die juiste plek hangen de blauwe kaartjes te wachten om gelezen te worden. Van dyscalculie heeft dit energieke team geen last.
Bovenop de Scheleberg vinden we een blauw kaartje met 2 kruispeilingen die een zeer ongelukkig raakvlak blijken te hebben. Na 2 rondjes te hebben gelopen in het bosgebied waar de CP volgens ons echt zou moeten zitten laten we dit punt niet-gevonden achter. Het zou 1 van de 3 punten van vandaag zijn die we niet kunnen vinden. Het Wekeromse Zand doemt voor ons op en conform ons loopplan halen we punten kloksgewijs op. Hier en daar is het behoorlijk glad op de natte ondergrond. Maar zonder glijpartijen vervolgen we onze weg en vinden we -heel gaaf verstopt- CP 27 in een markeringspunt naar het Middelpunt van Nederland.
Over de kale vlakte van het Wekeromse Zand bereiken we een heus vennetje, maar hoe we ook zoeken we kunnen de CP niet vinden, al zou die er volgens de kaart wel moeten zijn. Na een paar minuten verlaten we deze plek met een leeg invulvakje op onze CP kaart. Op zoek naar de volgende CP. Eva blijkt bijna exact één meter per stap te lopen en midden in het bos treffen we een kompaskoers-CP op de aangegeven afstand aan. Toch handig zo’n pacer met vaste lengtemaat van voetstappen. Noordelijk navigerend op kompas door het bos lopend komen we op het bospad uit die we graag wilden bereiken en slaan de oostelijke richting in, al snel treffen we hier CP 28 aan. We vervolgen onze speurtocht naar de rand van de volgende zandheuvels en vinden weer op kompaskoers de volgende boomstronk met het begeerde blauwe kaartje. De firma List en Bedrog (lees: organisatie) heeft traditioneel een paar valse CP’s ingebouwd, we twijfelen en kiezen uiteindelijk toch voor een bepaald antwoord, afgaande op de info die we zien op de kaart. Een kaart is per definitie een vereenvoudigde en verouderde weergave van de werkelijkheid. Kortom, niets is wat het lijkt. Over een paar dagen weten we of we de juiste keuze hebben gemaakt.
CP 43 is wat ons betreft de ludiekst verstopte van deze zonnige middag; in de holte van een omgehakte boom midden op een stukje heide. Wederom goed berekend en strak ingetekend door ons team. Eduard haalt zijn fototoestel tevoorschijn en neemt een paar kiekjes.
Nauwkeurig navigerend op kaart en kompas laten we hier verder weinig punten liggen en melden ons iets voor de 2e deadline bij Jan en Harry op CP 52. We zien hier verschillende teams het blauwe kaartje over het hoofd zien bij het inleveren van de CP-kaart, terwijl de organisatie er pal naast staat. Hier lopen we dus geen 30 punten mis. Het laatste deel van de run gaat o.a. via de Zandgroeve naar het Middelpunt van Nederland. Eerst halen we de hoogspanningsmast CP nog even op en aan de rand van de befaamde Zandgroeve zoeken we met vele teams naar het volgende CP. Blijkt dat een van de eerdere teams de boomstam heeft omgedraaid en dat het blauwe kaartje in de bladeren ligt. Een kompaskoers dwars door hoge stengels Berenklauw is lastig maar niet onhaalbaar en via de flanken van de Zandgroeve noteert Eva de nummers in de vakjes. Het geografisch Middelpunt van Nederland mag natuurlijk niet ontbreken in deze gevarieerde run, boven op de Lindeboomsberg is de place to be, CP 68 it is! Met nog een kwartier op de klok zetten we vaart richting de laatste serie CP’s die we nog willen pakken voordat de strafminuten gaan tellen. Diepe sporen van bosvoertuigen lijken roet in het eten te gooien maar Marijn laat zich niet van de wijs brengen en stelt voor om een mogelijk bosvoetpad in te steken en warempel: een blije lokroep van het herkenningsteken vult dit deel van het bos.
Arjen voert het tempo iets op en de laatste hectometers vliegen onder ons door, snel halen we CP 76 nog even op en melden ons drie minuten voor de deadline bij het station van Lunteren. Daar wacht ons een keuze: of we stoppen hier of we mogen nog 4 CP’s op te halen in Lunteren en moeten ons over 20 minuten melden bij de schietvereniging. We kiezen voor de laatste en krijgen een uitsnede mee van het dorp, we zien vier rode kruizen staan en besluiten die snel te gaan bezoeken. Hoe we ook speuren we vinden geen blauwe kaartjes bij de rode kruizen. Exact om 16:20 uur en na ruim 41 km leveren we onze laatste antwoorden in.
Even later blijkt dat we ‘iets’ over het hoofd hebben gezien en hadden op het station een kompaskoers moeten schieten. Waarna de andere punten vanzelf zouden volgen. Met deze niet oplettende actie kukelen we van het podium; van een tweede plek naar twee plekken onder het ereschavot. Een ietwat kleine domper op deze mooie sportdag, maar het mag de pret niet drukken. Als training en voor het eerst in deze samenstelling hebben we elkaar beter leren kennen, elkaars sterke punten ontdekt en heerst er een goede teamgeest. Ons motto is niet voor niets: ‘Coniuncte Proficitur’ (Latijn voor: ‘Samen kom je verder’) Na twee bakken snert en roggebrood met katenspek zoeft de Opel weer richting oost, passeert de Volvo de grote rivieren en brengt de NS het laatste teamlid thuis.
Thuis genieten we na van deze mooie run, nemen een lekkere douche, drinken een bokbiertje als toast op deze dag en denken alvast aan nieuwe avonturen. Organisatie: enorm bedankt voor deze dag! Op naar de 9e editie van de Midwinterrun, hopelijk dan wel met sneeuw en ijs.
